Bitlis’te Nurs köyünde binlerce kişiye birlik, beraberlikten, mürüvvet ve risaletten bahseden bir konuşma yapıyordum. Tam konuşmamı bitirip, kürsüden inecektim ki, Bediüzzaman’ın yakın talebelerinden olan grubun içinden birisi bana hitaben :
‘ Hoca, hoca. Bir de bize Tuna şiirini oku! ‘ diye bağırdı. Ben önce anlayamadım. Fırat – Dicle Havzasında Tuna şiiri hacı amcanın nereden aklına geldi diye… Açık söylemek gerekirse ne alaka diye düşündüm ve o şekilde baktım kendisine. Ama o ısrarla Tuna şiirini oku diyordu.
Van’dan, Bitlis’ten Tuna’ya bir selam, Tuna’ya bir hasret olsun. Tuna bu dağlarda da yankılansın
Kimin aklına gelir? Yıllar önce Saraybosna’da okuduğum Tuna şiirini duymuş ve ısrarla talep ediyordu. ‘Tam yeridir, tam zamanıdır. Tuna şiirini oku Hocam.’ diye sesleniyordu.
Bu durum uzun zaman önce Van’dan Tuna’ya selam gönderip oradan Tuna’nın suyunu getir bana diyen başka bir bölge insanını hatırlattı.
Duruma bakar mısınız?
Tuna gönlümüzde nasıl yer etmiş…
Hani derler ya silemezler gönlümden ne aşkını, ne seni… İşte Tuna’yı gönlünden atamayan, gönlünden silemeyen bu eski nesil yerine yoksa bize Fırat’ı çok gören bir yeni nesil mi geliyor. Bir yağma nesli.
Kötü düşünmek istemiyorum.
Korkmayın …
Bitlis’in dağlarında Tuna’ya hasret var oldukça bizi dar bir coğrafyaya hapsedemezler.
Gönlümüz de, coğrafyamız da geniş.
Bunu böyle bilsinler…
