Hayatıma ilk defa Suriye’de Şam’ın meydanlarında, caddelerinde girmişti…
‘Benzemiyorsun gördüklerime…
Olamazsın yerli…
Benim bilmediğim bir iklimden geldiğin belli…’
Demiştim ilk gördüğümde.
Bizdeki kestaneciler, mısırcılar gibi seyyar satıcılar elden pazarlıyorlardı onu. Ama tezgah üzerinde değil… Buzlu kovalar içinde. Ellerinde eldivenler, bıçakla soyuyorlar ve öyle satıyorlardı. Bol çekirdekli, kendine has bir tadı olan bir meyve çeşidiydi…
Yerli adı firincir, frenk inciri de diyebilirsiniz.
Şam’dan sonra İspanya’da Granada da gördüm. Yine aynı şekilde satılıyordu. Ne alaka diyeceksiniz. Sakın demeyin! Emevi’lerin Şam’ı ile Endülüslülerin Granada’sı arasında bağlantı olmaz mı?
Yıllarca hep değişik yerlerde karşı karşıya geldik. Meyvesini gördüm ama çiçek açmış haline hiç rastlamamıştım. Meğer ne güzelmiş.
Dikenden berg-i gül izhâr olmuş…
Bu hafta Hereke’de önce karayolu kenarında, sonra da fotoğrafçı Nazmi’nin bahçesinde gördüm. Mübarek zaten ya çölde, ya da duvar üzerinde çıkıyor. Kaktüsle incir arası, aman ne güzel bir şey… Hani yeme de yanında yat derler ya, sakın yatmak bir tarafa elinizi bile sürmeyin! Onu uzaktan sevmek aşkların en güzeli…
Görene… Köre ne!...
